…แต่วัตถุประสงค์หลักคืออยากทดลองตั้งสภาออนไลน์..ให้กับเพื่อน หรือที่ไม่ใช่เพื่อน ทั้งผู้ที่คิดเหมือนฉันและผู้ที่เกลียดชังฉันตลอดมา…ได้เข้าสภาเล็กๆ ในบ้านฉัน…ได้อภิปรายกัน..

จึงเปิดให้เป็น “สาธารณะ”….

…รู้ทั้งรู้แหละ ว่าบ้านฉันคงเละ หัวฉันคงโดนขี้ปาใส่ กลิ่นช่อดอกไม้สักพันช่อ ก็ไม่อาจกลบกลิ่นขี้ที่มีคนปาเข้ามา…แต่ก็ยังอยากรู้อยู่ดี อย่างมากก็ต้องล้างบ้านเฟซบุคเป็นการใหญ่…ต้องอาบน้ำสระผมเอิกเกริก….แต่ก็เพราะอยากรู้

..อยากรู้ว่า ถึงเวลานี้แล้ว…เวลาที่รัฐบาลเฉพาะกิจรักษาความสงบ กำลังกองหนุนหาย…เวลาที่ฝ่ายการเมืองเริ่มเคลื่อนไหวมากขึ้น…

เวลาที่รัฐบาล “เทปกาว” ที่มาแปะความแตกแยกเมื่อเกือบสี่ปีก่อน…ตอนนี้กาวเริ่มไม่เหนียวแล้ว…

..อยากรู้ว่า แผลแห่งความแตกแยก จะสมานด้วยเทปกาวได้ไหม…ถ้าเป็นผิวเนื้อคน…ผ่าตัดใหญ่ยังไง สมานด้วยการเย็บแผล ปิดเทป ไม่นานก็กลืนเป็นเนื้อเดียวดังเดิม…

เซลล์ผิวหนังยังประนีประนอมกัน…แล้วก็สมานกันได้ มีแผลเป็นนิดหน่อย เดี๋ยวก็จางไป…

แล้วความแตกแยกเกลียดชังของคนไทยเราล่ะ…จะฉลาดกว่าเซลล์ผิวหนังของเราเองไหม…

ผลพิสูจน์เล็ก ๆ จากสถานะที่แล้ว…พบว่า…

สภาออนไลน์ทดลองในบ้านฉัน…

ที่ทุกคนมีความเห็นอะไรก็ได้โดยไม่ต้องยั้ง…

ฉันได้พบหลายคนที่เป็นคนที่คิดในแนวเดียวกัน…ซึ่งไม่แปลกใจนัก เป็นธรรมดาอยู่เอง…
ฉันได้พบหลายคนที่เป็นคนที่คิดต่างและช่วยกันชี้ให้เห็นมุมมอง ความรู้อย่างสุภาพ…ฉันปลื้มใจมาก เพราะคนเหล่านี้จะเป็นเซลล์ผิวหนังของชาติที่จะมาสมานกันได้…

และฉันก็ได้พบหลายคนที่คิดแนวเดียวกับฉัน..แต่หยาบ ดูแคลนคนที่คิดต่าง…ฉันก็เข้าใจละ

พวกที่คิดว่าเป็นพวกเดียวกัน บางทีก็เป็นตัวปัญหาที่สุด…

สุดท้าย ก็เป็นพวกที่ไม่พร้อมจะเป็นอะไร นอกจากเกลียดอีกฝ่าย แล้วก้าวร้าวถึงที่สุด…

นั่นคือบทสรุป…ที่ฉันได้จากโพสต์เมือคืน

คือ สภาออนไลน์ที่ฉันลองตั้งขึ้นเอง ยังไม่เวิร์คนัก….

ยังยาก…

ปรองดอง…แม่เอ๋ย…

ต้องช่วยกัน…

มีน้อง ๆ หลายคนมาจิกหัวสอนฉัน ว่าฉันไม่รู้เรื่องอะไรการเมืองเลย ฉันก็น้อมรับนะ…

น้อมรับ…เพราะไม่รู้จะอธิบายยังไงว่าฉันรู้อะไรบ้าง

ฉันขอเป็นคนโง่ในสายตาทุกคนดีกว่า…จะบอกว่าฉันรู้อะไรบ้าง

หัดฟังคนฉลาดคนอื่นๆ เขาสอนดีกว่า…

พูดจริงๆนะ ท่านเจ้าคุณ…
ชอบอ่านน้องๆ เขาสอน ให้ข้อมูล และทัศนคติที่ดีกับฉันมาก ถึงแม้จะแตกต่าง และฉันก็เชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง…

แล้วช่วยกันคิด…

นี่แหละ…สภาออนไลน์…