|
อยู่ แต่มันก็ให้ความรู้สึกดีพอสำหรับผักผ่อน นั่งละเลียดดูสายฝน ที่ตกลงมาเป็นเส้นสายสีเงิน อยู่นอกหน้าต่าง, นึกถึงใครคนหนึ่งซึ่งมีหรือไม่มีก็ได้ แต่มันก็ทำให้ทำให้เราแอบยิ้มกับตัวเองได้ทุกครั้งไป, รักในฤดูฝน(ถ้าเจอ) ใครๆก็พูดกันว่าเป็นรักแท้ เพราะเจอกันลำบาก ,อุปสรรคมาก,ไม่มีบรรยากาศสร้างอารมณ์ได้เหมือนฤดูอื่นเขาและยังมีเวลาน้อยนิดอีกด้วย “เจ้าฝนนอกหน้าต่าง” นี่มักจะทำให้จิตใจของเราปรวนแปรได้ง่ายๆ ถ้าไปดูมันเข้าบ่อยๆ (ไม่แน่จริงอย่าลอง) แต่ผมก็ชอบดู และ ยังชอบเดินกางร่มตากฝนไปบนท้องถนน ท่ามกลางอากาศที่บริสุทธิ์ และละอองฝน เดินไปก็ยิ้มไป เมื่อเห็นจักรยานยนต์จอดหลบฝนอยู่ใต้สะพานลอยอย่างเป็นระเบียบ,คนจนหลาย คนที่อาศัยหลับนอนอยู่ริมฟุตบาทใต้สะพานพระปิ่นเกล้า ก็มีโอกาสเข้าไปนอนลึกเข้าไปอีก ในเขตห้วงห้ามของ กทม., อากาศมืดปกคลุมด้วยเมฆสีเทา ดูเสมือนจะหล่นมาทับเรา ทุกอย่างดูมืดมัวไปหมด แต่ใจกลับสุขสบาย ผมเดินวนอยู่รอบสนามหลวง จากหอประชุมธรรมศาสตร์ วนไปทางสะพานพระปิ่นเกล้า กลับมาที่ศาลหลักเมือง ฝนก็เริ่มตกหนักลงมาอีก ยกมือไหว้วัดพระแก้ว ศาลหลักเมือง และ ในหลวงรัชกาลที่ 9 แล้วน้ำตาพาลจะไหลออกมา พร้อมกับนึกในใจว่า “มิน่าฝนปีนี้ถึงมาเร็วผิดปกติ” มาตั้งแต่ เมษาแล้ว |
หรือพระองค์จะเป็นเทพจริงๆ ไม่ใช่สมมุติเทพ
Previous Postเมื่อพวก"ชังชาติ"...พูดถึง ดี้ นิติพงษ์ ห่อนาค
Next Postนเรศวรทำ “ภาชนะจากใบไม้” ทดแทนโฟม..ตามรอยแนวคิดปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียง
