เมื่อได้ฟังพระราชกระแสรับสั่ง
“คนเรานั้นมีระเบียบไม่เหมือนกัน ทำอะไรต้องนึกถึงข้อนี้ด้วย “
น้ำตาข้าพเจ้าร่วง
ครั้งนั้น บนพระที่นั่งดุสิตมหาปราสาทอันเป็นที่ประดิษฐานพระบรมศพพระบาทสมเด็จพระปรเมนทรมหาอานันทมหิดล(รัชกาลที่ 8) ซึ่งได้เปิดโอกาสให้ประชาชนได้เข้าถวายบังคมพระบรมศพ และได้เข้าเฝ้าใกล้ชิดใต้ฝ่าละอองธุลีพระบาท ในหลวง รัชกาลที่ 9 เมื่อเสด็จขึ้นทรงถวายบังคมพระบรมศพ สมเด็จพระเชษฐาธิราชเจ้าในพระบรมโกศ
หน้าที่ตำรวจหลวงของข้าพเจ้า คือ การนำเสด็จพระราชดำเนินไปพร้อมกับสมุหราชองครักษ์ คือ พลเรือโทหลวงสุรณรงค์ ประชาชนพากันเบียดเสียดเยียดยัดตามสองข้างทางเสด็จพระราชดำเนินที่ปูลาดพระบาทเอาไว้ ตอนที่เสด็จเข้าไปตอนแรกๆ ก็ไม่มีอะไร
แต่แล้วทันใดนั้นนิสิตหญิงของจุฬาลงกรณมหาวิทยาลัยคนหนึ่งได้ล้ำเส้นกั้นออกมา ก้มศีรษะลงถวายบังคมแทบพระบาท เมื่อเสด็จไปถึง
ไม่ถวายบังคมเปล่า เอามือจับข้อพระบาทดึงไว้กับที่ด้วย ทรงไม่ได้ทันระวังพระองค์ด้วยไม่คิดว่าจะมีผู้มายึดพระบาทด้วยความเคารพ จึงซวนพระวรกายไปข้างหน้าพระหัตถ์ข้างหนึ่งเกาะไหล่สมุหราชองครักษ์ไว้เพื่อพยุงพระวรกาย
มหาดเล็กเห็นดังนั้น จึงเข้าเคลียร์พื้นที่ เพราะประชาชนต่างก็พากันแตกแถวด้วยต้องการจะเข้าใกล้ชิดบ้าง เสียงมหาดเล็กร้องว่า…
“…อย่าเข้ามาขวางทางเสด็จพระราชดำเนินครับ หลีกทางเข้าไปอยู่เส้นกั้นครับ ขอความกรุณา…”
ข้าพเจ้าอยู่ใกล้ชิดที่สุด ก็พลอยถูกเบียดจนซุนไปมา เท้าข้างหนึ่งของข้าพเจ้าเลยไปกระทบถูกข้อมือของนิสิตหญิงผู้นั้น จนหลุดออกจากการเกาะกุม ทำให้เสด็จพระราชดำเนินต่อไปได้
ความชุลมุนสิ้นสุดลง เมื่อเสด็จไปถึงที่ประทับแล้ว ก็ทรงประทับให้ประชาชนได้ชมพระบารมีทั่วหน้ากัน ข้าพเจ้าถอยออกไปยืนอยู่ในที่ที่อันได้จัดไว้สำหรับตำรวจหลวง
ทันใดนั้นท่าน (นายพิมาณบริรักษ์) ได้เข้ามากระซิบว่า…
“…เฉลิมศักดิ์ ทรงมีรับสั่งให้เข้าเฝ้าเดี๋ยวนี้เลย…”
ข้าพเจ้าคลานเข้าไปหมอบกราบแทบพระบาท รอฟังพระราชกระแสรับสั่งเพียงได้ยินสองต่อสองด้วยข้อความสั้นๆ ว่า…
“…คนเรานั้น มีระเบียบไม่เหมือนกัน ทำอะไร ต้องนึกถึงข้อนี้ด้วย…”
ข้าพเจ้าเย็นวาบไปทั้งตัวในระหว่างที่ชุลมุน จนเท้าของข้าพเจ้าไปกระแทกข้อมือของนิสิตหญิงผู้นั้น จนหลุดจากการเกาะกุมข้อพระบาท ทั้งๆ ที่ไม่ได้ตั้งใจ คงจะทรงทอดพระเนตรเห็นเข้าพอดี
(จากซ้ายไปขวา : ในหลวงรัชกาลที่ ๙ และในหลวงรัชกาลที่ ๘ เมื่อครั้งทรงพระเยาว์)
ทรงเห็นว่า คนทั่วไปดูแล้ว อาจจะคิดไปว่าข้าพเจ้า ซึ่งเป็นข้าในพระองค์ใช้เท้าปัดข้อมือของนิสิตหญิงผู้นั้น ทั้งๆ ที่เป็นการชุลมุนก็ตามที
ทรงเตือนให้ข้าพเจ้าได้ตระหนักถึง การกระทำทุกอย่างที่ได้แสดงออกไป จะตั้งใจหรือไม่ตั้งใจก็ตาม
ทั้งนี้ ด้วยว่า ข้าพเจ้าเป็น “ข้าในพระองค์” นั่นเอง
ทรงเตือนข้าพเจ้า ให้ได้รู้ว่า ระเบียบวินัยหรือกฎที่ตั้งไว้นั้น บางครั้งก็ต้องอนุโลมไปตามสถานการณ์
น้ำตาของข้าพเจ้าไหลคลอด้วยความสำนึกตัว รุ่งเช้าขึ้นข้าพเจ้าเข้าไปตักน้ำมนต์หน้าพระอุโบสถหลวงพ่อพระแก้วมรกต มาผสมน้ำรดหัว และในระหว่างผสมน้ำมนต์นั้น ได้ปฏิญาณตนว่าจะไม่ทำซุ่มซ่าม หรือทำกิริยา ที่จะทำให้ทรงมีพระราชดำรัสเตือนอีกเป็นครั้งที่สอง
ด้วยว่าความผิดนี้เป็นความผิดที่เป็นรอยด่างในใจของข้าพเจ้า ที่ไม่มีวันจะลืมเลือน แม้จะได้เกษียณอายุราชการออกมาแล้ว จนถึงวันที่เขียนต้นฉบับนี้ ข้าพเจ้าไม่เคยทำพลาดเช่นนั้นอีกเลย
ปวงข้าพระพุทธเจ้าน้อมศิระกราน
ถวายบังคมแทบเบื้องพระยุคลบาท
..พระผู้สถิตในดวงใจไทยทั้งชาติ..
พสกนิกรล้วนสำนึกในพระมหากรุณาธิคุณเป็นล้นพ้น หาที่สุดมิได้
……………………………………….
บันทึกความทรงจำของอดีตตำรวจหลวง เฉลิมศักดิ์ รามโกมุท จากหนังสือ “เรื่องหลังจากวังหลวง” (ขอบคุณ ที่มา : สุประวีณ์ องุ่นอ้วนๆกลมๆ และ คุณ february26 http://oknation.nationtv.tv/blog/februarynews/2017/01/26/entry-3)
ที่มา : เพจชมรมคนรักพระมหากษัตริย์ของชาติไทย
ขอขอบคุณภาพประกอบเรื่องจากแหล่งข่าวโซเชียลและเว็บไซต์ต่างๆ
และขออภัยที่ไม่ทราบนามได้ทั้งหมด
